एकटेपण

काळ्या आकाशचुंबी इमारतीत
सातव्या मजल्यावर
अगदी पाळण्यात
झुलल्यासारखं वाटतं,
एकटेपणाबरोबर सगळं
शहर झुलत असतं
मात्र ती नसते
झोका द्यायला,
एकाकी झुंबरासारखं वाटतं
एकाकी झुलतेपण.

लिफ्टमधून वर जाताना
तीन, चार, पाच व सहा,
बटनं पेटतात,
ना कुणी आत येतं
ना मला तिथं उतरायचं
असतं,
उरला सुरला प्रकाश
गोळा करून
लिफ्टचा दरवाजा बंद होतो,
कुणीतरी प्रकाशतिरीप
खाली खेचत,
पण खालीतर कुणीच नसतं.

मनाच्या समाधानासाठी मी
बेल दाबतो,
सवयीप्रमाणे दार कुणीच
उघडणार नसतं तरीही,
खोट्या समाधानाने
दार उघडतोच
चावीशिवाय.
एकटं एकटं घर
माझ्याकडे बघून हसतं
त्राण हरवून
मी ढसाढसा रडायला
लागतो,
तेही
एकटाच.